Борис Леонидович Пастернак.
Перевод стихотворения Когда я устаю от пустозвонства на белорусский язык.

Калі змаруся я ад пустазвонства

Калі змаруся я ад пустазвонства
Падліз, што ў вушы праз вякі гудуць,
Мне хочацца, як сон пры бляску сонца,
Жыццё прыпомніць, ў твар яму зірнуць.
 
Нязванае, ўвяло яно няўхільна
Ва ўсе падзеі густ вялікіх спраў:
Я іх не выбіраў, не ў нервах сіла,
Што я не прагнуў іх, а прадчуваў.
 
І вось часіна будаўнічых планаў
І зноў зіма, І вось чацверты год.
Жанчыны дзве, як водблеск лямп «Святлана»
Гараць, блішчаць сярод яго турбот.
 
Мы ў будучым, кажу я ім, як ўсе, хто
Жыў гэтым часам. А калі з калек,
Дык усёроўна: коламі праекта
Нас пераехаў новы чалавек.
 
Калі-ж не знойдзецца ад смерці сродкаў,
Дык час яшчэ свабодней пабяжыць
Удаль, куды другая пяцігодка
Працягвае тэзісы душы.
 
Тады не трэба плакаць і журыцца,
Клянуся слабасцю застацца ў вас.
А моцныя зарок далі пазбыцца
Апошніх ран, апанаваўшых нас. 

Когда я устаю от пустозвонства

Когда я устаю от пустозвонства 
Во все века вертевшихся льстецов, 
Мне хочется, как сон при свете солнца, 
Припомнить жизнь и ей взглянуть в лицо. 

Незваная, она внесла, во-первых, 
Во все, что сталось, вкус больших начал. 
Я их не выбирал, и суть не в нервах, 
Что я не жаждал, а предвосхищал. 

И вот года строительного плана, 
И вновь зима, и вот четвертый год 
Две женщины, как отблеск ламп «Светлана», 
Горят и светят средь его тягот. 

Мы в будущем, твержу я им, как все, кто 
Жил в эти дни. А если из калек, 
То все равно: телегою проекта 
Нас переехал новый человек. 

Когда ж от смерти не спасет таблетка, 
То тем свободней время поспешит 
В ту даль, куда вторая пятилетка 
Протягивает тезисы души. 

Тогда не убивайтесь, не тужите, 
Всей слабостью клянусь остаться в вас. 
А сильными обещано изжитье 
Последних язв, одолевавших нас. 

Последние стихотворения